Hebben olla vogala...

... nestas hagunnan hinase hic enda thu uuat umbidan uue nu?

Toe ek eendag nog klein was, so heelwat jare terug, het ek myself as 'n dromer gesien. Al die mense wat ek ontmoet het was te wonderlik en ek het nooit of bitter min die onderliggende sarkasme en wraak gehoor nie. Wou seker nie. Tog het ek nooit gedink ek is naief nie. Nooit. Ek dink nie eers ek het geweet wat dit beteken nie. Dis hoe naief ek werklik was.

Tot in my eerste jaar. Toe het ek begin agter kom dat almal nie van jou hou as jy bloot net jouself is nie. Dit kan ek actually sien deur te kyk wie die min mense is wat ek in my eerste jaar ontmoet het wat steeds in my lewe is. Almal verwag dat jy moet aanpas en verander en as jy nie kan of wil nie, maak ten minste of jy doen.

Ek wil nie terug kyk na die verlede nie. Nie in die sin dat ek oor iets moet spyt wees nie. Elke oomblik van die verled moet gekoester word en elke fout wat jy gemaak het, moet ek op 'n goue kussing bêre, want dit is daardie foute waaruit die lesse gekom het wat bygedra het tot wie ek vandag is. Geen persoon met wie ek 'n gedeelte van my lewe 'n pad gestap het is verlore nie, al was daar trane, al was daar hartseer. Daar sal altyd die vreugde wees wat bo oor dit als uitstraal.

Al probleem wat ek tans het, is om terug te kyk en te dink dat dit steeds is wie ek is. So asof my lewe in yster gegiet is. Stil, gevries, verby? Dis die probleem wat die aande maak dat ek nie kan slaap nie. Die vrees dat my tyd van droom verby is en dat ek maar net tevrede moet wees met dit wat is.

Maar dan kyk ek na Tiaan en ek besef net weereens dat dit net die begin is. Dat ons nog so baie het om voor dankie te sê. Dat ons nie te wonder wanneer ons die nes gaan begin bou nie, maar dat ons fondament so sterk is dat niemand dit sal instaat wees om dit te breek nie. En dan vat ek sy hand en ons hardloop die berg saam uit. Hoekom sal mens dit dan andersins jou beter helfte noem?

My swakpunt is sy sterkpunte

Get it off!

Vandag het ek spesiaal vroeër opgestaan om bietjie vroeër by die werk te wees, maar toe wou niks werk nie! Niks, niks, NIKS! Ek wil skree van frustrasie en sommer 'n duik in die rekenaar skop, iemand by rekenaar dienste bel en net skree, want HULLE het gesê dat ek my password moet verander. Idiote!

Ek hier vind ek myself. Kan nie werk nie, wil nie eintlik huistoe gaan nie, maar daar wag mos daardie bobbejaan van 'n monster vir my. Ek dink ek moet maar net moed bymekaar skraap en net my vinger na die ding wys (nee, nie die middelvinger nie) en lag. Daardie uit-my-maag lag, of rol-op-die-grond-rond lag. Want wat help dit om te worry, jy kry net plooie daarvoor!

So ek gaan maar huistoe gaan en 'n oordosis koffie inneem en aan't werk raak. Ek moet dan nou weer volgende week die puppet master loop sien. Ek het gelukkig al geleer om daardie aspek te hanteer. Bluf. Bluf die master, maar wat belangriker is, is bluf jouself, myself. Ek glo dat as ek glo wat ek sê die waarheid is, wie kan met my stry?

Dit kom eintlik neer op die frustrasie, woede en als neer. Bluf jou brein. Hulle sê mos dat jou denke jou hele lewe kan beïnvloed. Wel, in daardie geval, sal ek self besluit hoe ek voel en hoe ek dit gaan hanteer. Vandag het ek besliut om tog nie my rekenaar by die venster uit te gooi nie, maar dit laat scan vir die VIRUS, dit 'n pat on the back gee en die huis aandurf...

Ja, dit behoort die bobbejaan monster effe te krimp...

Net omdat ek lus is...

Ek is onder die indruk dat dit dit goed is om met jou werk op te vang as daar geen studente op kampus is nie. Dit is nogal 'n vreugde, want dis stil, jy kan naby jou kantoor parkering kry, dis stil... Maar dit is nogal 'n probleem as al jou werk reeds 2 weke voor die kwartaal geëindig het op datum is. So nou sit ek hier.

Ek wil altyd so oor die liefde skryf en ek vermoed dat ek dit eintlik altyd op een of ander manier inwerk. Liefde, heimwee, drome... dis mos eintlik die motief? Tog wonder ek wat dit regtig beteken om opreg lief te hê. Soos hulle in die Bybel praat. Want almal het mos maar net lief op sy of haar eie manier. Wil nie regtig die grense van daardie gemaksone oorsteek nie. Hoekom nie? Hoekom is mense instaat om ander te verpes, vermy en selfs te haat oor foute in die verlede?

Ek doen dit gereeld.

Toe skep ek maar 'n SPAM folder in my brein. Nie vir die mense nie, maar die emosies wat so onwelkom is. Daai gevoel wat so van my tone af opkrul, so 'n ongemaklike gevoel in my nek laat en my soms sommer wil laat braak as ek iemand sien of slegs die persoon se naam hoor. Dan praat ek maar met myself en verduidelik dat dit 'n mens is. 'n Mens met foute en probleme en sy/hy kort ook 'n 2e, 3e, 780e kans om net te wees, te hoort en vrede te vind.

En dan bid ek.

Want daardie SPAM folder was al oorvol en dan loop als net oor en vreet als op asof dit suur is. Not ayoba. Die folder help naturlik met die huwelik ook, tog sukkel ek bietjie met die hantering van woede... blah!