Nog 'n maand op sy einde

Gisteraand gesels ek met 'n vriend op Mxit en hy vertel toe dat sy dag vinnig verby is, maar dat dit nie altyd 'n goeie ding is nie, want dan vlieg jou lewe verby jou en voor jy weet, is jy oud en jou lewe is verby...
Is dit so 'n verskriklike ding om oud te word? ek is nie een wat regtig kan kla nie, want ek hou daarvan om jonk te wees, maar ek is eintlik besig om myself sielkundig voor te berei dat ek binnekort 23 word. Nie dat dit regtig so erg is nie, want ek het steeds my lewe wat voor my lê.
Ek is nie bang vir grootword nie, my grootste vrees is eintlik dat ek my kinderlike verbeelding sal verloor. En mense kan sê wat hulle wil, ek hou daarvan en dis wie ek is. As ek dit ewe skielik net moet "weggooi", voel ek dat daar nie veel van my sal oor bly nie.
Niemand weet hoe lank hulle gaan lewe nie en dan is dit seker skrikwekkend dat jy eendag wakker en besef dat jy nooit so gepyn het as jy loop nie, dat jy wonder waarheen al die jare is wat jou nou so oud en krom gelos het - indien jy gelukkig is om dit te ervaar - maar is dit dan nie ons plig as jongeling om seker te maak dat jy wonderlike herhinneringe het om op terug te val nie? Dat jy nie moet kyk na al die mense wat jou teleurgestel het nie, maar na die wat jou deur die moeilike tye gehelp het.
Ons mense het net 'n spesifieke tyd om op die aarde te wees, so ek dink dis ons plig om so veel mense moontlik aan te raak en te help dat hulle ook hul gemoedsrus kan hê oor die dae wat kom.
Ek gee nie om dat die tyd vlieg nie, want ek het wonderlike vriende wat daar is maak nie saak wanneer nie. Ek kan hulle ondersteun wanneer hulle my nodig het. Ek het liefde in my lewe... hoekom is mens dan bang vir die onbekende?

En ek is terug

Die dae gaan deesdae al hoe vinniger verby en ek begin wonder wat ek die afgelope paar jaar gedoen het, want iewers het dinge so deurmekaar geraak dat ek my tweede jaar omruil met die eerste en so kan ek aangaan. My herhinneringe raak deurmekaar, maar dit maar seker nie saak hoe dit gebeur het nie, solank ek net kan weet dat dit wel gebeur het en dat ek steeds daar aan kan vasklou asof dit vandag was.
Ek het vandag weer in my blog gegaan met die idee dat ek weer wil begin skryf, maar eintlik het ek nie iets nie. ek het die vakansie aan baie goed gelê en dink. Van politiek tot die liefde. Van die vreugde van elke dag tot by Eskom wat ons in die donkerte laat sit (die kerse maak dit romanties, wat my weer terug vat na die liefde). Maar wat ek eintlik wil sê, is: "Hê geduld met my, want ek effe broos, die bottel Tassies het my gisteraand hard geslaan.
Ek vind dit steeds moeilik om te besef dat ek die jaar in my vierde akademiese jaar is en dat ek nou 'n getransformeerde Vrystater is. Dit begin my eers vang as ek 'n eerste jaar raak loop, en dit lyk of die kind nog in die skool moet wees.
Dis 2008... Ek glo dat die jaar 'n mooi jaar gaan wees, al gaan dit moeilik wees om dit in die donker te sien. Die jaar hou vir almal baie dinge in. Ons raak almal ouer en dinge verander elke dag, mens moet net leer om elke dag se potensiaal te sien.
Ek voel die jaar ook anders. Ek voel dit binne my dat ek wel ouer raak, maar darem nie oor die muur is nie. Ek het meer vertroue in myself en ek dink anders oor die lewe. Mense verwag sekere goed van my en sien dit as my plig om hulle te verbaas... Dis nogal prettig om dit te doen.
Wel, die dag is nog 'n papie, so ek moet gou weg gaan om bietjie werk te doen...

Tot later dan