Familie, mans en stres

Goeie dag.
waar begin mens nou eintlik met 'n onderwerp soos hierdie? ek kan kla en moan tot dit by my ore uitloop, maar wie gee om? wie gee nou eintlik om of jou familie jou teen die mure uitdryf dat jy van jou kop af wil raak. want, môre is als weer oraid en ek het iets anders om oor te kla. wie gaan iets te sê hê oor jou wat nagte om wakker lê omdat die stres bo die rooi by jou lê en dat ek nie meer weet watter kant toe nie? Sê my, wie gee om dat die liefde van jou lewe onbewus 'n hengse klomp druk op jou plaas oor 'n gatgier wat hy het?
Dan gaan sit ek vir 'n oomblik en maak my oë toe en besef dat my familie is lief vir my al het ek my moodswings, al haal ek dit op hulle uit as ek nie kan slaap nie. al raak ek kwaad oor iets wat eintlik my eie skuld is.
ek herhinner myself dat die stres hanteerbaar is en dat ek al uit snaakse situasies gekom het.
Ek onthou al die dinge wat al vir my gedoen is en vergeet van als wat ek moet opoffer vir iemand wat ek lief is. fine, hy wil weg. ek ook. ek het net meer tyd as hy nodig. ek moet eers seker wees en vrede in myself vind. ek moet oor my vrese kom en braaf genoeg wees om die water te toets. anders sal ek nooit weet nie, sal ek.
Almal is onseker oor hulle toekoms en ek moet net leer om rustigheid te kry oor die feit dat ek wel nooit regtig sal weet wat môre gaan gebeur nie.
Al wat mens dan kan doen is om jou hand in Mister God s'n te sit, te glo en weet dat hy jou na die regte plek lei.

Dumela tsala

Soms wonder ek wat my besiel om dinge aan tepak en mee te help as ek skaars tyd het om na myself te kyk. so, hoe werk dit nou? my daaglikse lewe het so eenvoudig gelyk en ek het actually in die begin van die jaar gedink "nee, wat dit sal oraid wees" begin van verlede kwartaal se druk "nee, wat ek maak dit nog tot sover", maar nou? voel vir my dat nie saak maak hoe ver ek vooruit werk nie, ek bly net agter. dinge wat ek dalk vir 'n dag agter laat, kruip dan op ek byt my aan my hakskene. ek is seker dat ek die afgelope tyd harder werk as wat ek in my eerste 2 jaar saam gewerk het.

ja, ek dink kaas sal goed gaan met die whine.

Tog sal ek net vir 'n oomblik iewers gaan sit, half weggekruip sodat niemand my kan steur nie. ek sit met my rug teen die muur, musiek in my ore, maak my oe toe en haal asem. Rustig. ontspanne. dink niks. sit net. ek lewe vir daai tydjies, want die lewe hardloop verby my en as ek myself kry wens ek self die semester net om sodat ek net verder kan rond spring. ek lewe vir daai half uur wat my dag net vir 'n tydjie kan gaan stil staan en ek net kan besef, ek sal dit maak. deur dit als, deur die gejaag, die trane (ja ek het al gaan wegkruip en huil soos 'n kind), frustrasie, irritasie... is dit die moeite werd en sal ek lewendig aan die anderkant uitkom.

ek probeer dit net met styl doen en so lank die mense om my net dink dat ek kalm is. wyse woorde is aan my gegee: "if you can fake it, you can make it."

ek moet alweer hol. het werk wat wag.

cheers

praat weer, al gaan dit 'n tydjie wees, ek sal nie vergeet nie...

need i say more?