Altyd wanneer die dag nader kom verbeel ek myself, en vertel natuurlik vir almal wat belangstel, dat dié dag my nie aanstaan nie. Dat, wie gee om oor dit en dit is net 'n dag waar mense baie geld maak...
Tog, wanner die dag hier aankom, is ek hartseer. Al probeer ek hoe hard om my vel dik te maak, is dit vir my baie erg om alleen te wees op hierdie dag.
Maar jy kan ook nie altyd help dat jy alleen is nie. Daar val altyd iets voor, bv dat julle by verskillende Universiteite swot of julle is geskei agv werk of iets... Jy is nie noodwendig single op Valentynsdag nie.
Maar wat is eintlik erger? Om nie iemand te hê nie of om wel iemand te hê wat jou hartsnaar tokkel, maar hy/sy kan nie by jou wees nie?
Ek dink nog steeds dat jy nie hoef groot te gaan op die dag vir die liefde en verlieftes nie, maar net om by iemand te wees vir wie jy op daardie oomblek die berge sal versit, is genoeg vir my.
Ek het vanoggend besef dat ek bly is oor my blomme wat ek gekry het, maar ek sal al die blomme in die wêreld verruil net om die glimlag in sy oë te sien.
Hoop julle het 'n liefdevolle rooi hartjie dag.
Mwah!
